safak altun
Yönetici
Mesaj Sayısı: 171
Katılım Tarihi: 31.08.06
Konum: Hamburg
Yaş : 65
|
Yalnız Avrupa da değil tüm liberal kapitalist ülkelerde öyle veya şöyle finanzkrizi yaşanmaktadır. 2008 sonlarında baş gösteren dalgalanma 2009 da trilyonlara varan banka yardımları ve kimi batmakta olan şirketlerin acil kurtarılmasına rağmen, kriz sistem çapında atlatılmış değil. Doğu ve Güney Avrupa ülkelerinde, bunların başında Yunanistan olmak üzere, devletler iflasın eşiğine gelmiş durumdalar. Bu krizin faturası sonuçta yine emekçi kesimlere kesilmekte, yine ekonomisi zayıf ve uluslararası bankaların, IMF ve Dünya Bakasının kıskacında ezilen, soyulan ülkelere çıkartılmakta. Örneğin Yunanistan, dışarıdan aldığı mal ( ithal ) kendi sattığının ( ihrac ) üç katından fazla.
Ülkemizi çevreleyen global tablo hiçte iç açacak türden değil. Bu tablonun Türkiye ye yansıması elbette konuşulmalıdır. Ben aslında bu konularda derin bir dehaya sahip birisi değilim, ama kendi düşüncelerimi kendim için saklamak istemem.
Ülkemizi son 8 yıldır yöneten AKP hükümetleri, bazen dolaylı, bazense dolaysız ama her defasında dünya finanskrizini büyük ölçüde ortaya çıkaran banka, şirket, kurum ve kruluşlarla kol koladır. Sanırsam Avrupa, Amerika, hatta kimi Asya ülkeleride dahil bu AKP ve Tayyip beyden çok ama çok memnunlar. Türkiye ekonomisi ve dış politikası tamda bu ülkelerin isteği doğrultusunda yönetilmekte. Tayyip bey sık sık bu ülkeleri ziyarete gider, cekli-caklı televizyon şovları devreye girer. Artısı birde Ergenekon oyalaması, telekulak yöntemler ve korku imparatorluğu adımları...
Bu kuşatma ve kuşatılmışlıktan nasıl kurtulabiliriz?
Geçmişe, yani tarihe baktığımızda cevabı bulabiliriz. Köleci sömürgen, feodal sömürgenden daha gaddardı. Feodal sömürgende, kapitalist sömürgenden daha gaddar olduğ gerçeğine baktığımızda, sömürülenler mücadeleler sonunda kısmi ve nisbi birtakım kolaylıklar, yüzeysel haklar elde edebilmişler. Bu tesbit önemlidir. Emekçiler haklarını adım adım, yılmadan usanmadan verilen mücadelelerin sonucu elde edebilmekteler.
Sözü fazla uzatmadan kendi özelimize, ülkemize döneceğim. Global sistemin nihai amacı olan özelleştirme yöntemlerine ülkemiz genelinde direnen emekçi kesimlerin verdiği mücadele büyüteç altına alınmalıdır. Bu önemsenmeli, emekçilerin bu yöndeki aktivitelerine sahip çıkılmalıdır. Örneğin Tekel işçileri bu hareketliliğe yeni boyutlar kazandırdılar. Ardından otuzüç yıldır yasaklı 1 Mayısın Taksimde 2010 yılında görkemli bir coşkuyla kutlanması olayı. Halkta kendiliğinden, alttan alttan gelişen bir kıpırdanma var, buna uyanışda diyebiliriz.
Ama siyasal irade Türkiyeli emekçi kesimler arasında ( işçiler, memurlar, köylüler, kadınlar, gençlik vd. ) bir bütünlük gösteremiyor.
Siyasal birliğin olmayışı her görkemli ayaklanışın, her haklı uyanışın, eriyip yok olmasına neden oluyor. Siyasal dağınıklık çoğu sol örgütlerin kendi çıkarlarını birleşmenin önüne engel olarak koymalarından kaynaklandığı kadar, solun birliğini istemeyen karşıtlarımızda türlü hileli yöntemlere başvuruyorlar. Ülkemiz sol stratejileri ya köylü mantığıyla, yada en büyük benim havalarıyla belirlenmekte, böylece karşıtlarımızın ekmeğine yağ sürülmekte. Artık ders almalıyız. Küçük marjinal grupçuluk anlayışı AKP gibi karşıtlara hizmetten başka bir işe yaramıyor. Sol kendi iç birliğini asgari kıstaslar çerçevesinde kurmak zorundadır. Türkiye solunun bileşenleri, işçiler, köylüler, memurlar, gençlik, kadınlar, sendikalar, sivil toplum örgütleri, kendini solda gören partiler, gruplar, sanatçılar, ötekileştirilen kürtler, aldatılan sünniler, aleviler, tüm ezilenler vb... Solda birliği sağlamalısınız, kurmalısınız.
Birlikteliğimiz önünde yaratılan engeller çok çeşitlidir. Örneğin aşırı milliyetçilik ve sol- ulusalcılık, siyasal dincilik, derin devlet denen mafyacılık, çetecilik, darbecilik. Emek ve özgürlük düşmanı sömürücü güçler bu uyuşturucu, ayrıştırıcı, bölücü ve parçalayıcı öğeleri emekçi kesimler üzerinde sistematik bir şekilde uygulamkla, aslında güçlü, özgürlükçü, çağdaş ve demokratik Türkiyenin de önünü kesmektedirler.
Emekçi kesimlerin ilk amacı, geniş kesimlerle oluşturulacak büyük bir ittifakla, bu AKP hükümetini ve RTE belasını iktidardan alaşığı etmek olmalıdır. Bu niahi kurtuluşmudur? Hayır asla, ama kurtuluşa gideceğimiz yolda bir tepenin aşılmasıdır. Şeriat ve hilafet rejimine meyil alan gidişata dur demektir. Emekçilerin nihai amacı soygun ve sömürünün yok edilmesi, sosyal adalet ve özgürlüklerin istendiği çağdaş bir Türkiyedir. Bununda mücadelesi elbette devam edecektir. Hedefe varabilmek için yolu başlangıçtan sona kadar koşmak gerekiyor.
Bu koşunun ilk evresinde, yalnız emekçilerin değil, kimi burjuva ve küçük burjuva kesimlerinde ilk atleti şimdilik Kılıçdaroğlu dur. Elbette Kılıçdaroğlu Türkiye emekçilerinin gerçek kurtarıcısı olamaz ve olamayacaktır. CHP çeşitli sınıfları içinde barındıran siyasal bir ittifaklar partisidir. Dengeler ne zaman nasıl değişir bunu parti kadroları ve devletimizin (!) artık hiçte hoş karşılanmayan gizli kesimleri belirlemektedir.
Ama Kılıçtaroğlu partiye büyük ölçüde hakim olur, parti kadrolarıyla kendi siyasal kararlarını kendileri alır, yaşama geçirirlerse, toplumun güvenini almayı başarırlar. Bunun aksi eski tarzda bir görünüm tekrar sergilenir ve Ecevit ve Baykalvari güven sömürüsüne doğru gidilirse, durum kaçınılmaz şekilde vahim olacaktır. 70 li yıllarda oynanan oyun değişik figur ve zamanlamayla yeniden sahnede diyenler olacaktır. Haklılar, yaşayanlar bu oyunu çok iyi bilmektedirler. Ama bu kez bu ön bilgimizi ihanet edeceklere karşı koza dönüştürede biliriz.
Ozan Şafak Altun
Hamburg 29.06.2010
www.safakaltun.com |
Ana Menü
Home
Ana Sayfa
Üyeler İçin
Web Sitemizden
İletişim
Bugün: 0
Dün: 1
Bu Hafta: 0
Bu ay: 0
Bu yıl: 0
Son Üyemiz : Mustafa Basal
Çevrimiçi Ziyaretçiler: 1
Başlığı Görüntüle
KURTULUŞ İÇİN MÜCADELE ŞART
