celalilhan
Acemi Üye
Mesaj Sayısı: 35
Katılım Tarihi: 16.11.10
 |
ŞANSLA HÜZÜN KARDEŞTİR
Altmışımdan sonra edindiğim bir yazlığım var şimdi Burhaniye nin İskele mahallesinde. Çok seviyorum buraları.
Kaz dağlarından beri esen, bitip tükenmeyen rüzgârını, halısaha denizini, zeytine kesmiş yamaçlarını, fıstıkçamlarını, yaylalarını, koylarını, adımbaşı gürül gürül akan soğuk sularını.
Bursa-Balıkesir arası yer yer tekdüze bir görünüme bürünse de her bahar zevkle direksiyon salladığım, bakmaya doyamadığım bir yolculuk oluyor. Hele de Balıkesir e girmek üzereyken sağımızda yer alan çam ağaçlarıyla bezenmiş yamacı, Değirmen Boğazı mevkiini.
Aradan geçen 45 yıla rağmen o bükün, Değirmen Boğazı mevkiinin güzelliğini unutamamışımdır. Her geçişimde anımsarım o ilk gelişimi.
*
Yıl 1969, mevsimlerden ilkbahar.
Batıya doğru hızla yol alan otobüsün ortalarında; başını cama dayamış, içi içine sığmayan, yerin göğün yeşile kestiği doğa güzellikleriyle uçarı duygular yaşayan bir delikanlı. Pencereden gördüklerinin ona yetmediği kesin. Bir şahin olmak, bu yeşillikler üstünde süzülmek, keskin gözleriyle en ince ayrıntıları fark etmek, yüreğine doldurmak isteyen bir kıraç bölge çocuğu. Sanki yaşanmışlıkları değiştirebilecek bir güce sahipmiş gibi çocukluğunun ve ilk gençliğinin neden buralarda değil de Ortaanadolunun bozkırlarında, yeşile hasret yaşadığını sorguluyor.
Yüreğini kabartan, coşturan bir soylu nedeni daha var onun. Yedek de olsa, subay olma şansını yakalamanın gururunu yaşıyor haftalardır. Balıkesir de konuşlandığını bildiği, Ordu donatım Yedek Subay Okuluna gidiyor çünkü. Sık sık manzaradan kopmasını, askeri birliğe ilk girişinde yaşayacağı coşkuya, subay elbisesiyle ilk donanışını düşlemesine bağlıyor. Yol boyunca gördüğü doğal güzelliklerin en çarpıcısını en görkemlisini, Balıkesir e 10-15km kala görüyor ve çarpılıyor. Kusursuz gövdeleriyle, genç çam ağaçlarının yeşili, tüm varlığını dolduruyor yedek subay adayının. Bu eşsiz doğa parçasının Değirmen Boğazı diye anılan mesire yeri çevresi olduğunu daha sonra öğrenecektir delikanlınız.
Çocukluğu Anadolnun kıraç topraklarında, sönük, yoksul, kırık dökük köylerinde geçse de yüksek öğrenimini tamamladığı, son altı yılını geçirdiği, ülkenin göz bebeği, Cumhuriyetin başkentinden geliyor ne de olsa. Adı ve anlamı büyük bir kentten gelmesine rağmen Balıkesir olumlu izler bırakıyor zihninde. Cumhuriyet Meydanı nı, ilk Kuvayı Milliye toplantısına ev sahipliği yapma onuruna sahip Alaca Mesciti, yüz yıllardan gülümseyen Zağnos Paşa Camisini, Atatürk Anıtını, önünde; yüz yıllık çınar, meşe, çam ve çitlembik ağaçlarıyla bir ormanı andıran Atatürk Parkını unutamayacaktır bir daha. Kentin geniş sokakları, insanlarının rahat, sıcak davranışları bir gariplik yaşamasını önlüyor, kendini evinde hissetmesine neden oluyor. Daha sonra, birliğine katılıp yıllardır görüşmediği ortaokuldan, liseden emsalleriyle karşılaşması büyük mutluluklar yaşatıyor ona.
Sarmaş dolaş oluyor bu Peygamber Ocağında arkadaşlarıyla.
Dostlukların, arkadaşlıkların yenilendiği yer, Balıkesir.
*
Yoğun eğitimle geçen ilk yirmi günün ardından kente çıkma hakkı kazanıyoruz.
Bırakılır bırakılmaz ok gibi fırlıyor, Balıkesir in sokaklarında alıyoruz soluğu.
Geldiğimiz gün yol yordam bilen ağabeylerin yönlendirmesiyle, on-on beş kişilik kümeler halinde kiraladığımız soyunma odaları ilk uğrak yerlerimiz oluyor.
Gururla, coşkuyla dolu yüreklerimiz, giyiniyor çıkıyoruz sokaklara.
Bandırma, Akçay-Ören, Altınoluk, Ayvalık o hafta sonlarında ilk kez görüp hayran kaldığımız kıyılar. Yalnız askerlik öğrenmiyoruz, kültürümüzü-görgümüzü de geliştirme olanağı buluyoruz buralarda.
Bu çıkışlardan birinde, üç beş arkadaş saatlerce süren sokak taramalarımız sonunda yoruluyor, Atatürk Parkına zor atıyoruz kendimizi. Doğal olarak dikkatlerimiz; parkları caddeleri dolduran, renkli giysileri içinde salınarak yürüyen, bakımlı, biraz da hınzır bakışlı karşı cinlerde odaklanıyor. Önceki devrelerden Balıkesir in güzelleriyle ilgili kıymetli bilgiler edinmişiz. Aileleriyle birlikte dolaşan kızlar güler yüzlü, sıcak tavırlar içinde olsa da fazla sokulamıyor, uzaktan izliyoruz gözümüze kestirdiklerimizi. Bize anlatılanlara göre, ava giderken avlanan yedek subay adaylarının sayısı hayli kabarık. Nasıl ki bizler gönül eğlendirmek peşindeysek, Balıkesir in güzelleri de ciddi niyetlerle, kendi gelenekleri doğrultusunda yedek subay ayartmak için tüm donanımlarını, hünerlerini sergilemekten çekinmiyorlar.
İşte bu karşılıklı niyetlerin uçuştuğu güzel piknik ortamında uzunca boylu, esmer güzeli bir kızın bakışlarıyla buluşuyor benimkiler. Aramızdaki uzaklık sekiz-on metreden fazla değil. Kızın doğrudan gözlerime bakması, üstelik gülümseyerek bakması bardağı taşırıyor. Esmer, bakmakla da yetinmiyor annesine, kardeşlerine gösteriyor beni. Tüm ailenin gözleri üstümde. Ne yapacağımı, nasıl davranacağımı şaşırıyorum.
Arkadaşlardan yardım bekliyorum ama hepsi tepkili ve şaşkın.
Neden onlardan birine değil de bana bakıyor bu kız?
Esmer güzelinin durmaya niyeti yok, yemli at gibi tepiniyor adeta. Gözleriyle bana gel ediyor. Yakınında bir ağacın dibi gösterdiği yer.
Aramızda kısa bir durum değerlendirmesi yapıp kalkıyorum yerimden. Gösterilen ağaca doğru yürüyorum. Düşünüyorum bir yandan da. Bu adımlar hayatımın dönüm noktasına taşıyabilir beni
Dipsiz çukurlara da cennet bahçelerine de varabilir yolun sonu.
*
Gösterilen yere giderken her yanım titriyor, terliyorum. Kız duraksamadan sarılıp öpüyor yanaklarımdan, ben de onu.
Uyku halinde miyim, düş mü görüyorum, neler oluyor böyle büyük Allahım…
O kısacık an da kızın kara gözlerinde bir tereddüt gördüğümü, içimin cız ettiğini hâlâ hatırlarım. Gözlerime yakından bakan çılgın esmer, benim o olmadığımı ancak anlayabiliyor. Hızla uzaklaşıyor yanımdan. Ailesi ayaklanıyor, büyük şaşkınlık yaşıyorlar, halleri benden beter de denilebilir.
Bizim taraf da ayakta. Gülsünler mi ağlasınlar mı bilemiyorlar. Ne oldu? , diye bana soruyorlar. Sanki ben çok şey biliyormuşum gibi.
*
Kızın annesi yanımıza geliyor süklüm püklüm. Özür diliyor bizden.
Esmer güzeli; kısa bir süre yüz yüze görüşebildiği, söz kesmenin ardından zorunlu olarak İstanbul a çalışmaya giden yavuklusuna benzetmiş beni.
Ne kadar üzüldüğümü anlatamam.
Şansla hüznün kardeş olduğunu bilmiyordum o zamanlar. |
Ana Menü
Home
Ana Sayfa
Üyeler İçin
Web Sitemizden
İletişim
Bugün: 0
Dün: 7
Bu Hafta: 0
Bu ay: 0
Bu yıl: 0
Son Üyemiz : Mustafa Basal
Çevrimiçi Ziyaretçiler: 1
Başlığı Görüntüle
yeni yıl armağanı
x 1
