Admin
Site Yöneticisi
Mesaj Sayısı: 148
Katılım Tarihi: 04.10.05
Konum: Hamburg
Yaş : 65
|
"Dedemin. Yengemin ve Melihar17;nın anısına"Saat iki. Güneş tepemde. Gözlerimi kamaştırıyor, kısıyorum gözlerimi. Alnıma birken ve ensemdekl terleri silemiyorum. Üzerimde ki emprime buluz terden tenime yapışmış Ellerimde poşetler. Yeni Etlik Caddesinde yürüyorum. Yanımdan hızla geçen ıkl köpek birbirini kovalıyor. Yürüyen insanlar kendilerine doğru gelen köpeklerden kaçınıyorlar Yanımdan hızla geçiyor arabalar. Binalardan birisinin alt kalındaki dairenin açık olan penceresinden dışarı yayılan müzik, kederlendiriyor yorgunluğumu iki kal artırıyor, beni yıllar öncesine götürüyor.
'Almanya acı vatan
Giden geri gelmiyor,
Nedendir bilemeyiz
Bazıları gelmiyor
Diken diken tüylerim. Bir an Meliha geliyor gözümün önüne Güzlerim doluyor, hıçkırıklarım yakınımdan geçen insanlarca farkediliyor. Umursamıyorum.
Yengemler bize gelmislerdi. Sabah altıda Ankara'ya, sonra da Almanya'ya uçacaklardı. Dört çocuktan üçü anneleriyle gidiyordu. Dedem ve on bir yaşında ki torunu Meliha burada kalryordu Annesi, Meliha'nın da gitmesi için çok yalvarmıştı ama;
Meliha:
-Ben dedem olmadan bir yere gitmem, onu yalnız bırakamam.
-Yavrum, Alman hükümeti islemiyor. Ancak sizleri götürebiliyoruz.
-O zaman ben de dedemle kalırım,.ona bir şey olursa, yanında olayım demişti.
Kızının bu kararlı tutumuna akıl erdiremeyen yengem.anneme;
-Görümce bu kızın emaneti sana ona iyi bakacağından eminim. Gözüm arkada kalmayacak, yokluğumuzu bile anlamayacaktır dedi.
Gözleri yaşaran annem
-O nasıl laf gelinim, için rahat olsun. Onu çocuklarımdan hiçbir zaman ayırtmadığımı bilirsin dedi.
Bu kez de yengemin gözlerinden sicim gibi yaşlar akıyordu;
-Biliyorum ama, ana yüreği işle. Söylemeden edemiyorum, Bizi oralara mahkum edenlerin gözü kür olsun. Mecbur olmasam hiç ayrılırmıyım yavrumdan. Gitmekten vazgeçeceğim neredeyse diyordu. Annem şakalı tavrıyla konuyu başka yöne getirdi.
Meliha yengemin dizine uzanmış, elleri Melihanın saçlarını okşayan yengem geç saatlere kadar konuştu. Gelecekteki uzun vadeli planlarını anlattı. Almanya'ya gittiğinde her şeyi yoluna koyacak. Çocukların geleceğini garanlileyecek dayımın sağa-sola gitmesini önleyecek ve ilerisi için hepsinin bir evi olacaktı.
Zaman ilerlemiş on ikiyi geçmişti. Çocuklar oynamaktan yorulmuş, oturdukları yerde uyuya kalmışlardı.
Annem:
-Çok geç oldu. Sabah kalkamazsınız. Haydi artık yatalım dedi.
Küçük odamda üçümüz: yengem, Meliha ve ben yattık. Karşımdaki duvarda asılı olan, babamın Almanya dan getirdiği geyikli halıya bakıyordum Yakınları Almanya da olan hemen hemen herkesin evinde bulunurdu Ya geyikli ya da Türkiye haritası veya manzara resimlen olurdu. Kadınlar birbirlerine getirilen hediyeleri gösterirken duvara asılmış olan halı başı alırdı. Sonra da dedi kodu faslı başlardı.
"Biliyor musun? Fadime'nin kocası orada evlenmiş. Bir Alman kızıyla. Hiç para-pul göndörmiyomuş. zavallılar perişan durumdalar"
Hemen sırayı başkası alır "Yaa. evet Ferize'nin kocası da bir Alman kızıyla beraber yaşıyormuş. Hatta Ferize'den nikahını ver, sizi ihya ederim demiş.
Sonra kadınların hepsi birden vah-tuh edip; "Bu Almanya çok yuvalar dağıttı Ocaklar söndürdü" diye üzülürlerken bende anlamadığım bir duyguyla üzülürdüm.
Benim halımda, geniş bir ırmaktan geyikler su içiyorlardı, ilerde pusuda bir aslan duruyordu. Çok uzakta küçük bir kulübenin bacası tütüyordu. Bu resim beni hep etkilemişti. Bazen aslanın anne geyiği kanlar içinde yediğini, yavrularının annesiz kaldıklarını düşünüp ağlardım.
Bugünse halıya bakarak, bir gün babamda bizi Almanya'ya götüreceğini, orada çok çalışarak para biriktireceğini, küçük tek katlı bir evimız olacağını düşlerdim. Benim de tosbağa üstü açık bir arabam, arabayı sürerken gözümde siyah iri çerçeveli gözllüklerim, saçlarım havalarda uçtuğunu, boğazımdaki kırmızı fular uçarak saçlarımı kıskandıracağını düşlerdim.
Hıçkırık sesiyle kurduğum romantik düşümden uyandım. Yengem Melihaya sarılmış ağlıyordu. Bende duvardaki geyikli halıya bakarak ağlamaya başladım Babamı özlemiştim. Bana " Ananım adı günlümün tacı" deyişi kulaklarımda çınlıyordu. Saatin kaç olduğunu hatırlamıyorum, ağlamaktan sızıp kalmıştık. Uyandığımızda yengemler çoktan gitmişlerdi. Melihayı ve beni Uyandırmaya Kıyamamışlardı Birbirimize bakarak şaşkınlığımızı belirtmiştik Kanepeye oturup camdan çook uzaklara, bakıp derince içimizi çekmiştik. Gözlerimizden inci taneleri ellerimizin üzerine düşüyordu. Bir hafta içimize kapanmış, yemek yemeden içmeden evde oturmuştuk. Meliha hepimizden önce kalkıp takvimin yapraklarını koparırken hûzünlenip içinden bir şeyler mırıldanırdı. Bir hafta sonra da okullar açılmıştı. Okula başlayınca zaman çabuk geçmiş, yengemler gideli iki ay olmuş hatta mektupları bile gelmişti. Mektuplarında Almanya'yı ve gitmiş oldukları şehri, Hamburgr17;u çok beğendiklerini, ama Melihayı çok özlediklerini onsuz hiçbir şeyin tadını alamadıklarını yazıyorlardı.
Meliha yavaş yavaş bizimle birlikte Yozgat'ta yaşamaya alışıyordu. Dedem ise arabayla beş dakika olan köyümüz de kalıyordu Hafta sonları bizde gidiyorduk Yozgat'ın Salı pazarı olurdu Dedem de gelirdi. Meliha geleceği günü iple çeker dedemi gördükten sonra okula giderdi.
Ramazan ayının ikinci haftasiydı. Yengemlerden mektup gelmişti. Melihayı ve dedemi şeker bayramında Almanya'ya götüreceklerdi. Meliha o gün sevinçten uyuyamamış, sabahlara
kadar hayaller kurmuş, isteklerimizi listeleyip, mutlaka getireceği sözünü vermişti. Sabahın köründe de kalkmıştı, O gün salıydı. Dedem gelecekti. Siyah okul önlüğünü giydi. Hazır beklemeye başladı. Mektubu birkaç kez daha okudu. Dedeme bir an ünce kavuşup müjdeyi vermek isliyordu.
Saat on iki olmuş dedem hâlâ gelmemişti. Sofradan kalkıp hemen yanımız da ki balkona çıktı. Biz birbirimize bakıp gulümsedik. Balkon demirlerine tutunup boynunu sokağın başına uzattı.Annem;
-Deden gözüküyor mu? Dedi.
Meliha:
- Ben de ona bakıyorum
Annem:
-İşi uzadı herhalde, aman yavrum dikkat et düşersin dedi telaşla.
-Yok halacığım. Merak etme bir şey olmaz dedi. Anneme ve bize gülümsedi. Dedem hâlâ gürünmüyordu.Bizim duyacağımız kadar:
-Haydi dede... Nerede kaldın? Okula geç kalacağım diye iç geçirdi.
Bedenini ve boynunu daha sarkıtmıştı ki elleri balkon demirlerinden çözüldü. İkinci kattan aşağıya kocaman kanatlı bir kuş gibi uçtu. Aniden yola çarpan gürültüye ve çığlığa sofradan fırlayıp kalkmış, çığlık çığlığa balkona koşmuştuk. Aşağıya baktığımızda Meliha kanlar içerisinde yatıyordu.
Koşturup aşağı indik Annem Melihanın üzerine abanıp;
-Emanetime sahip olamadım. Meliham, yavrum ben annene ne diyeceğim diye derin derin nefes almaya başlamış sonrada bayılmıştı. Bizde en az annem kadar üzülmüş, olayın şaşkınlığını ve acısını yaşıyorduk. O ailemizden biriydi Bize bırakılan emanetti. Onu kaybetmiştik Bu daha da acı veriyordu. Meliha ise avucundakı sıkıca tuttuğu annesinden gelen mektupla bize gülümsüyordu sanki.
Acı bir frenle kendime geldiğimde, dolmuş şoförünün el kol hareket yaparak,
"Ne biçim insanlar yahu... Daha yolda yürumesini bile bilmiyorlar" diyordu.
23.03 2005 Ankara |
Ana Menü
Home
Ana Sayfa
Üyeler İçin
Web Sitemizden
İletişim
Bugün: 0
Dün: 3
Bu Hafta: 0
Bu ay: 0
Bu yıl: 0
Son Üyemiz : Mustafa Basal
Çevrimiçi Ziyaretçiler: 6
Başlığı Görüntüle
UZAKLARA / ADİLE ERKAN
