Gönderen
Admin - 13-03-2006 19:50
#1
Bugün, dünyanın her yanında, bilimin ve gözlemin yol göstericiliğine inanan devlet yönetimleri, akraba evliliklerini yasal engellerle durdurmanın yollarını aramaktadırlar. Batılılar bu çeşit evliliklerin sakıncalarını çoktandır biliyor, toplumlarını ona göre eğitiyor, örgütlüyorlardı. Oysa bizde, özellikle köylerde, otuz kırk yıl öncesine kadar, zaten verimsizleşmiş tarlaların bir de evliliklerle bölünüp ufalmasına meydan vermemek için akraba evliliği tüm hızıyla yürürlükteydi.
Köy gençlerinin kenti tanımadığı ya da uzaktan tanıdığı 1950 ve daha önceki yıllarda akraba evliliklerini anlamak, anlayışla karşılaşmak belki mümkün. Özellikle 1960r17;lı yıllardan sonra, sözünü ettiğimiz nedene sığınmak çok da mümkün gibi görünmüyor.
Bu kez başka bir neden öne geçiyordu, kırdan kente gelen -ben de bunlardan biriydim- gençler, tanımadığı bir ailenin kentli kızıyla evlenmeyi göze alacak özgüvenden yoksunduk. Ailemize bilmediği, görmediği kentli bir kızı kabul ettirmek sorunu da küçümsenecek bir sorun değildi. Gerçekten de kentle köy yaşamı arasında büyük farklılıklar vardı o zamanlar.
O günler de geçti, geldik iki binli yıllara.
Bugün, gençlerimizin ve ailelerinin, akraba evliliğini akıllarına getirmeleri bile bağışlanmaz bir hata, geri dönülmez bir yanlışlığın ilk adımı olarak görülmelidir. Yoksulluğun ve eğitimsizliğin toplumumuzun başına ne büyük sorunlar açtığını hepimiz biliyoruz. Her iki sorunun da üstesinden gelmek zamana, büyük çabalara ve özverilere katlanmamızı gerektirmektedir.
Bunu yapabildiğimizi söyleyebilir miyiz? Hayır.
Ama akraba evliliklerinin yıkımını önlemek için ne büyük yatırımlara ne de büyük çabalara gerek vardır. Gerekli olan, aklımızı kullanmak, çevremize şöyle dikkatlice bir bakmak, gördüklerimizden gerekli dersi çıkarmaktan ibarettir.
Ankara Hacettepe Tıp Fakültesine bir çoğumuzun yolu düşmüştür sanırım. Büyük, gurur duyduğumuz bir sağlık merkezidir Hacettepe. Geçenlerde, hastanenin Akraba Evlilikleri Kliniğine uğradım bir nedenle. Yürekler acısı bir görüntü karşıladı beni. Onlarca sakat çocuk koridorları doldurmuştu. Ana babalarının yüzünden yansıyan acıyı anlatmak olanaksız. Zihinsel özürlüler, bedensel özürlüler, asabi davranış sergileyenler, çevresindekilere nedensiz saldıranlar, annelerinin verdiği yiyeceği kaldırıp atanlar, doktorun odasına girmemek için direnenler, pelte gibi yığılmış hiçbir canlılık alameti gösteremeyenlerr30; Beş dakikadan fazla duramadımr30;
Tanrı kimseyi böyle bir evlatla terbiye etmesin diyerek adeta kaçtım hastaneden.
Araştırmalar, her dört akraba evliliğinden birinde -ağır ya da hafif- özürlü çocuk doğmasının kaçınılmaz olduğunu söylüyor bize. Yüzde yirmi beş tehlike ne kadar büyük bir oran!? Özürlü bir çocuğun, aileyi ateşe atmasının ötesinde topluma verdiği zararın boyutları da akıl almaz düzeylerde. O çocukların sağlık harcamalarının, bakım ve eğitim giderlerinin sağlıklı çocuklarınkinden kat kat fazla olduğunu söylemeye gerek yoktur sanırım.
Aramızda, akraba evliliklerine dur demenin zamanının geldiğine itirazı olan birinin bulunacağına ihtimal vermiyorum. Vermiyorum ama yine de bunları bir anımsatmak istedim.
Bile bile lades demek aptalların harcıdır.
Bu konuda dikkatli, çok dikkatli olmalıyız.
Sevgiyle kalın.
Celal İlhan
Düzenleyen:
Admin - 13-03-2006 19:58